«Γιατί η περιβόητη Επιτροπή Ασύλου δεν έχει αποφασίσει ποτέ να επιτρέψει την είσοδο των διωκτικών αρχών στους χώρους του πανεπιστημίου, όπου ισχύει το πανεπιστημιακό άσυλο, με σκοπό να συλληφθούν οι διαπράττοντες σωρεία ποινικών αδικημάτων και οι οποίοι, καλυμμένοι από το πανεπιστημιακό άσυλο, συνέχιζαν να προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Είναι γνωστό, άραγε, στον Ελληνα πολίτη ότι η τριμελής αυτή επιτροπή αποτελείται από τον πρύτανη, από έναν εκπρόσωπο του συλλόγου διδασκόντων και από έναν εκπρόσωπο των φοιτητών, καθώς και ότι απαιτείται ομόφωνη απόφαση των μελών της για την ελεύθερη είσοδο των διωκτικών αρχών; Είναι γνωστό, άραγε, στον Ελληνα πολίτη ότι στην πράξη δεν έχει ποτέ λειτουργήσει η επιτροπή, καθώς οι φοιτητές αρνούνται τη συμμετοχή τους σ’ αυτήν; Είναι γνωστό, άραγε, στον Ελληνα πολίτη ότι στην περίπτωση αυτή η ευθύνη περνά στη Σύγκλητο, η οποία τελικά λαμβάνει τη σχετική απόφαση με πλειοψηφία των 2/3 του συνόλου των παρόντων μελών της, καθώς και ότι η Σύγκλητος είτε δεν συγκαλείται ποτέ είτε, όταν συμβαίνει αυτό, λαμβάνει αρνητικές αποφάσεις; Από τους φοιτητές ήλπιζα να ενεργούν ωριμότερα χωρίς να παραμένουν δέσμιοι οποιωνδήποτε πολιτικών και άλλου είδους προκαταλήψεων, ενώ από τους καθηγητές είχα την απαίτηση να επιδείξουν ένα γνήσιο πνεύμα δημοκρατίας σφυρηλατημένο στην παράδοση της ελληνικής παιδείας, η οποία μεγαλούργησε ανά τους αιώνες. Με αφορμή το κακώς εννοούμενο (και εφαρμοζόμενο) πανεπιστημιακό άσυλο φοβούμαι ότι στη σημερινή Ελλάδα των παρεξηγήσεων (π.χ. κλείσιμο των εθνικών οδών για ασήμαντες αφορμές) βιώνουμε καθημερινά μια κατάχρηση της έννοιας της Δημοκρατίας».
Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», φύλλο της 15-07-2003